środa, 28 sierpnia 2013

01. Trudna samotność.

Samotność. Czym jest w ogóle samotność? Trudno odpowiedzieć na to pytanie.
W opinii jednych samotnym będzie ksiądz, który nie ma bliskiej rodziny czyli żony i dziecka.
W mniemaniu drugich samotnym będzie tak zwany żul, spędzający większość swojego czasu w izbie wytrzeźwień.  Człowiek z marginesu społeczeństwa, który nie miał nic bądź stracił wszystko.
Samotnym może być również ten, kto ma pełną rodzinę. Ma na niego kto czekać, kto dotrzymać towarzystwa. Może jednak czuć się samotny z jakiegoś powodu. Może ci bliscy go nie rozumieją? Może nie mają czasu dla niego? Może samotna osoba boi się przyznać przed druga osobą , że coś jest nie tak, bo boi się ich reakcji? Woli męczyć się ze wszystkim sam.  Myśli, że wygra. Myli się bardzo. Bez wsparcia nie jesteśmy wstanie pokonać przeciwności losu lub dążyć do realizacji marzeń.  Potrzeba nam kogoś kto da nam przysłowiowego kopa w dupę.
Pewnie zapytacie gdzie zaufanie, skoro boimy się przyznać do czegoś  przed kimś ważnym dla nas. 
W dzisiejszych czasach nie pojawia się często. Odeszło w zapomnienie.
Samotność ma wiele interpretacji. Od nas zależy jak ją odczytamy.
Więcej jest tych samotnych niż tych, którzy mają oparcie w innych. Brutalna rzeczywistość.
*
Jak się okazało moim sąsiadem z góry jest Fabian Drzyzga, rozgrywający stołecznego klubu, do którego podobno wzdychała duża część płci pięknej. Zdziwiłam się kiedy wydało się kim jest.  Czym? Tym, że przywiało go na takie zadupie jakim była dzielnica Warszawy, w której mieszkałam.
Drzyzdze spodobało się przebywanie z moją osobą toteż od dwóch tygodni przychodził do mnie regularnie, nic nie robiąc sobie z tego, że z każdym razem go wypraszałam. Nie moja wina, że nie lubiłam towarzystwa. Dobra, po głębszym zastanowieniu wina poniekąd była moja. Świadomie ograniczałam kontakty z ludźmi do minimum, bojąc się odrzucenia.  Bałam się, ze mnie nie polubią. Nie zaakceptują moich dziwactw i nierozgarnięcia. Bałam się braku akceptacji.
Leżałam w łóżku, okryta kocem. Towarzyszyły mi niezliczone ilości notatek ze studiów. Nie byłam na uczelni tylko tydzień a zaległości narobiło się wiele. Dobrze, że zmusiłam się do wyjścia na uczelnie, bo mogłabym spędzić kolejne siedem dni w czterech ścianach i robić to, czego nie powinnam. Byłam do tego zdolna. Tylko jeść i rzygać. Potem obiecywać sobie, że to ostatni raz i łamać dane sobie słowo. Czuć wstyd i upokorzenie z powodu tego, co się robi. Takie rzeczy potrafiłam robić najlepiej.
Najgorsza byłą jednak świadomość, że wiedziałam, ze to choroba. Byłam chora. Ja nawet na terapii byłam., ale szybko się poddawałam.
Rozległ się charakterystyczny dźwięk dzwonka do drzwi. Wiedziałam kto to. Nikt inny mnie nie odwiedzał.
-Proszę! – krzyknęłam, nie mając zamiaru zostawiać notatek z Łacińskiej Terminologii Prawniczej. Moich uszu dobiegł dźwięk zamykanych drzwi. Chwilę później pojawił się w niewielkim pokoiku, w którym się znajdowałam. Oparł się o framugę drzwi. W jednej ręce trzymał butelkę wina a w drugiej opakowanie pizzy Familijnej. Cholera.
-Muszę odreagować.
-Coś się stało?
-Nie wytrzymam z nimi. – opadł na lóżko, na którym siedziałam. –Co robisz?
-Próbuję się uczyć.
-A to nowość. – zmarszczył brwi, patrząc na mnie uważnie. –Co maglujesz?
-Łacińską terminologię prawniczą. – pomachałam mu przypadkowym plikiem kartek przed oczami. 
-Przeszkadzam?
-Tak.
-To nic. – wyszczerzył się, wyciągając mi z dłoni zapisanie koślawym pismem Kingi  kartki. –Odpoczniesz sobie.
-Fabian, do kurwy jednej, oddawaj to! – warknęłam, kiedy gniótł notatki i rzucił je pod okno.
-Gdyby je opodatkować, to nasz kraj wyszedłby z kryzysu.  – zabrał się, jak mniemam, za zastanawianie się jak tworzyć butelkę wina.
-Wynoś się. – wycedziłam przez zaciśnięte zęby . Była zirytowana jego zachowaniem a może już po prostu nie potrafiłam się wyluzować?  Tylko, co ja miałam myśleć. Przychodzi jak do siebie i wtrąca się w moje sprawy. Co on sobie myśli? 
-Dlaczego?
-Bo mam kolokwium! – skłamałam. –Może ciebie to nie obchodzi, bo jest ci to obce, ale mi zależy. – odrzuciłam koc, po czym wstałam z zajmowanego miejsca. Podeszłam do miejsca gdzie rzucił kartki. Podniosłam leżące pod oknem, zwinięte w kulkę zapiski. 
-Przepraszam. – rzekł rozgrywający. Po tych słowach udał się do korytarza, w którym znalazł drzwi, które pozwalały mu na opuszczenie moich metrów kwadratowych. Zrobiło mi się głupio z powodu swojego zachowania. Zawsze zrażałam do siebie ludzi.
Zostawił to, co przyniósł czyli wino i pizzę. Jedzenie zaniosłam do śmietnika przed blokiem , żeby nie kusiło. Wiem, że to marnowanie. Uprzednio jednak wykroiłam sobie mały kawałek owej Pizzy, który zjadłam. Byłam słaba. Wiedziałam, co to spowoduje. Wiedziałam, ze pociągnie za sobą szereg niepożądanych następstw. Niekontrolowanych zachowań.
Zakończyło się nad sedesem. Palce w jamie ustnej. Zaczerwienione i załzawione oczy. Kolor czerwony na twarzy. Znów to samo. Wyrzuty sumienia, które popychają do tego.

Nigdy nie będzie normalnie. 

od autorki: Te rozkminy są do mnie nie podobne, do mojego stylu pisania też, ale gdzieś trzeba :P 
Beznadziejnie. 
Wieczór ze starym podręcznikiem ciotki od patologii <3 

9 komentarzy:

  1. Jak miło ze strony Fabiana ;)

    Ja rozumiem, że choroba, że się boi i w ogóle ale Fabiana za drzwi? ;OO nie ładnie ;D

    OdpowiedzUsuń
  2. Nie powinna tak uciekać od ludzi. Wiem nie łatwo jest zaufać, ale może Fabian by zrozumiał. I na pewno by pomógł. Nie zostawiłby jej samej.

    OdpowiedzUsuń
  3. Ajajaj, Fabiana za drzwi? Tak go wyrzucić? Ja bym nie mogła, za mało mam silnej woli jak na razie ;)
    A ona nie powinna się bać braku akceptacji, bo widać, że taki pan Drzyzga z chęcią by ją zaakceptował z tą chorobą. I z wszystkiego da się wyleczyć, niech się nie poddaje. Moim zdaniem jej słabość jest tylko pozorna, bo tak naprawdę gdzieś głęboko w sobie ma siłę żeby to wszystko pokonać, tylko potrzeba kogoś, kto zburzyłby mur. Fabian jej pomoże. ;)

    OdpowiedzUsuń
  4. ciekawie się zaczyna. Milion problemów, samotnośc i brak zrozumienia- pierwsze oznaki doprowadzania siebie na dno. Ciekawa jestem jednak co dalej. Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Podoba mi się ten styl pisania:) Szkoda mi głównej bohaterki, widać, że potrzebuje pomocy. Drzyzga się zachował trochę nie ładnie wyrzucając jej notatki, jednak myślę że tao wyrzucenie za drzwi było przesadzone trochę. Ale na pewno Fabiś się nie podda. :)
    POZDRAWIAM !!!
    Paulka

    OdpowiedzUsuń
  6. Biedny Fabian, ale jeszcze biedniejsza Wirginia. Nie jest łatwo samemu przez to przechodzić i mam nadzieję, że jednak zaryzykuje i pozwoli się Fabianowi zbliżyć. :)

    OdpowiedzUsuń
  7. Fabianek jest taki kochany, a tu... Gigi, kuźwa, nie zachowuj się tak smolubnie! Boisz się akcjeptacji a Fabianek zaakceptował Cie w 100 procentach :))

    Pozdrawiam,
    Naranja.

    PS. Informuj mnie o nowych ;3
    PS 2. Zapraszam na nowośc na www.siedem-dni.blogspot.com i jeżeli masz ochotę - na mojego starego bloga: www.naranja-vb.blogspot.com z Kubiakiem w roli glownej :))

    OdpowiedzUsuń
  8. Ohhh! Podoba mi się i to jak! Fabian będzie próbował, próbował, a ona musi się w końcu złamać, co nie? Szkoda dziewczyny... :)

    OdpowiedzUsuń
  9. Docieram z opóźnieniem, za co bardzo Cię przepraszam, ale ostatnio nie miałam ani czasu, ani głowy do blogów...
    Cóż mogę powiedzieć... Fabian chce umilać czas Wirginii, a ona za każdym razem spuszcza na niego zimny deszcz w postaci swojego nieładnego zachowania. Ok, rozumiem, że boi się odrzucenia, braku akceptacji, ale kurde, skoro Fabio przychodzi bezinteresownie, to chyba nie powinna mieć żadnych obaw, nie? I nie wierzę w to, że Drzyzga tak łatwo się poddał, że wyszedł z jej mieszkania i już nie wróci. On wróci, będzie próbował, aż do skutku. :)

    całuję :*
    Patt

    OdpowiedzUsuń